Srce Bosne i Hercegovine jeste glavni i najveći grad Sarajevo, njen politički, privredni i kulturni centar. Smešten je u istočnom delu Sarajevskog polja, a na južnom kraju Dinarida, između planina Romanije, Bjelašnice, Igmana i Trebevića, dok kroz njega teče uska i plitka reka Miljacka, pritoka reke Bosne. Nalazi se na nadmorskoj visini 520-700m i zauzima površinu od 141,5 km².
Ovaj živahni grad prodire u dubinu duše putnika i pruža dobrodošlicu posetiocima svojom viševekovnom tradicijom gostoljublja. Sa populacijom od oko 400.000 stanovnika i velikom verskom raznovrsnošću, poseduje jedinstvenu karakteristiku zahvaljujući kojoj je dobio naziv „Jerusalim Evrope“. Zaista, malo je mesta na Zemlji u kojima se džamije i sinagoge, pravoslavne i katoličke crkve nalaze u neposrednoj blizini i funkcionišu sasvim normalno. Ovo je grad u kome sinergija Istoka (obogaćen kulturama vizantijskog i osmanskog carstva) i Zapada (uticaj rimskog, venecijanskog i austrougarskog carstva) stvara savršen sklad i obuhvata najbolje od oba sveta, što Sarajevu daje poseban šarm koji posetioci osećaju.
Sarajevo je važan čvor železničkog i drumskog saobraćaja na putu između Panonskog basena i Jadranskog mora, sa međunarodnim aerodromom (Butmir). Sajamski je i turistički grad sa preko 300 000 posetilaca godišnje. Osim toga, smatra se značajnim prosvetno - kulturnim središtem sa Univerzitetom, osnovanim 1949. godine, devetnaest fakulteta, dve akademije (muzičke i likovnih umetnosti), Akademije nauka i umjetnosti BiH, osnovane 1966. godine, domovima kulture, muzejima, Narodnim i drugim pozorištima, Umjetničkom galerijom BiH, Narodnom, Univerzitetskom i drugim bibiliotekama, Arhivom BiH i drugim kulturnim, obrazovnim i sportskim centrima. Sam grad obuhvata četiri kvartala: Stari Grad (Baščaršija), Novi Grad, Centar i Novo Sarajevo. U njemu se nalaze mnogobrojni kulturno - istorijski spomenici: Baščaršija (nekada veliki bazar u gradu) sa džamijama Gazi Husrev begova (iz 1531.), Ali-Pašina (1561.), Carska (1566.) i dr., medresa Kurušumlija, Bezistan, Hamam, sahat - kula, sinagoga (sve iz XVI veka), Morića han (kraj XVII veka), pravoslavna (iz XVI veka) i katolička crkva, mostovi (Principov i dr.), Gradska vijećnica (sada Narodna i Univerzitetska biblioteka) u orijentalnom stilu, a u neposrednoj blizini su i ruševine tvrđave Hodidjed iz XIV veka.
Prva naselja u Sarajevskom polju datiraju iz neolita o čemu danas svedoče brojni arheološki nalazi. Primarni neolitski lokalitet pronađen je u Butmiru, u blizini današnjeg grada Sarajeva. Osim toga, postoje zapisi koji ukazuju na prisustvo Ilira na ovom području čija su plemena cvetala od oko 1000. godine pre Hrista, pa sve do konačnog osvajanja Rimljana 09. godine. Sarajevo se prvi put u istorijskim izvorima pominje 1379. godine kao utvrđeni grad Vrhbosna. Posle dolaska Turaka 1435. godine, tačnije od 1462. godine počinje da se razvija novo naselje koje je osnovano od strane turskog guvernera Bosne Isa-beg Isakovića da bi se u njemu smestila osmanska vlast ove oblasti. Od 1489. godine ono prerasta u grad i naziva se Saraj-ovasi (od turskih reči koje znače „sud“ i „polje“, prvi pomen 1507. godine), a u ovom periodu nastaju mnogi od gradskih arhitektonskih dragulja. U XVI veku doživljava procvat i postaje jedan od najvažnijih trgovačkih centara Balkanskog poluostrva. Međutim, godine 1697. Sarajevo je napadnuto i zapaljeno od strane princa Evgenija Savojskog, čime je završen niz neprekidnih napada Habzburga i Mlečana.
Druga velika ekspanzija grada je počela tek nakon austrougarske okupacije krajem XIX veka i trajala je sve do početka Prvog svetskog rata. Grad je izuzetno modernizovan u ovom periodu i Austrougari su uspostavili prve linije javnog gradskog prevoz i prve telefonske linije. Osim toga, mnoge kulturne i obrazovne institucije osnovane su u ovom periodu: Nacionalni muzej (Zemlja), Narodno pozorište, Gradska kuća, Sinagoga Aškenazi i katolička crkva. Rast Sarajeva je prekinut 28. juna 1914. kada je Gavrilo Princip izvršio atentat na austrougarskog nadvojvodu Franca Ferdinanda i njegovu suprugu Sofiju što je pokrenulo lanac događaja koji je doveo do početka Prvog svetskog rata.
Nakon Versajskog ugovora kojim je okončan rat, Sarajevo, zajedno sa Bosnom i Hercegovinom, postalo je deo novoformisane Kraljevine Srba, Hrvata i Slovenaca. Ostaće i u kasnije preimenovanoj kraljevini Jugoslaviji sve do početka Drugog svetskog rata, kada je ukinuta monarhija i stvorena nova socijalistička Jugoslavije, po završetku rata. Posle oslobođenja 06. aprila 1945. godine nastao je veoma dinamičan razvoj grada - intenzivna industrijalizacija, brz porast stanovnika, urbanistička rekonstrukcija postojećih i izgradnja novih delova grada, što je dovelo do teritorijalnog širenja, tako da je on zahvatio pored mnogih neizgrađenih površina, na kojima su nikli novi savremeni delovi grada (Grbavica, Hrasno, Koševo, Novo Sarajevo i dr.) i susedna naselja Ilidžu, Hrasnicu, Vogošću i druge, čime se Sarajevo preobrazilo iz grada orijentalnog tipa sa primesama srednjoevropskog u moderan velegrad druge polovine XX veka. Međutim, u periodu posleratnog svestranog razvoja poseban značaj je imala rekonstrukcija i izgradnja radi održavanja XIV Zimskih Olimpijskih igara u Sarajevu 1984. godine, kako na teritoriji grada (nova olimpijska dvorana Zetra, olimpijsko selo Dobrinja, adaptacije u Skenderiji i na stadionu Koševo i dr.), tako i na okolnim planinama (zimski sportski objekti na Trebeviću, Jahorini, Igmanu i Bjelašnici), koje nisu postale samo vrhunski zimski sportski centri, već i turističko - rekreativni što i danas dovodi mnogo turista u ovaj grad.
Tokom ranih 1990. - ih godina, ime Sarajeva ne silazi sa naslovnih strana dnevnih novina u celom svetu, jer se tu vodio jedan od ratova u novijoj evropskoj i svetskoj istoriji. Po raspadu SFR Jugoslavije i sticanju nezavisnosti 01. marta 1992. godine nakon odluke građana referendumom o samoopredeljenju, Sarajevo je postalo glavni grad Bosne i Hercegovine.
Sarajevo, jedinstven i neponovljiv grad, u stanju je da prepozna uzvišenu lepotu u razlikama i sve duhovno bogatstvo u posebnosti drugoga. Kao simbol stradanja i simbol nade i vere u budućnost predstavlja idealno mesto u svetu i možda jedini poligon za interplanetarni kulturni dijalog. U nastojanju sarajevskih kulturnih snaga, uz podrušku svetske i evropske zajednice, UNESCO-a, Saveta Evrope, gradonačelnika, umetnika i drugih radnika u kulturi, ali i pojedinaca, rađale su se i negovale ideje o mnogim, sada već tradicionalnim, međunarodnim kulturnim projektima, čime su bogatstvo duha i lepota nasleđa ovog grada napokon prikazane svetu.
Galerija
